Wysłuchaj Go, pozwól opowiedzieć o szkole, przyjaciołach, o przeczytanej książce.

Rozmawiaj z Nim, przedyskutowanie spraw dla niego ważnych przeciwdziała poczuciu osamotnienia, motywuje do działania.

Poświęcaj Mu czas, wtedy czuje się dowartościowane i cenione.

Opowiadaj o swojej pracy, o swoich obowiązkach i marzeniach.

 

Co czuje dziecko osamotnione?

 

Dziecko, któremu nikt nie poświęca uwagi, nie rozmawia z nim uważa, że nie jest ważne dla swoich rodziców. Czuje, że jego kłopoty czy radości nie liczą się. Prowadzić to może do kłopotów w funkcjonowaniu dziecka, a czasem nawet depresji. Któregoś dnia, ze zdumieniem i żalem spostrzeżemy, że obok nas wyrósł obcy człowiek, którego nie znamy i nie rozumiemy, z którym nie potrafimy nawiązać bliższego kontaktu, bo nie mamy z nim żadnej głębszej więzi. Będziemy wówczas oskarżać nasze dziecko o niewdzięczność, nie zastanawiając się nad naszymi błędami.

 

Jakim typem charakterologicznym jest moje dziecko?

 

1. Są dzieci, które nie mają trudności z wypowiadaniem się i wprost wymuszają słuchanie.

 

2. Są dzieci bardzo wrażliwe (tzw. typ sentymentalny), którym mówienie o sobie sprawia dużą trudność, i które potrafią robić to tylko w bardzo serdecznej i osobistej atmosferze. Te dzieci potrzebują szczególnie tego specjalnego czasu i uwagi, aby je ośmielić i umożliwić wypowiadanie się. Są one szczególnie wrażliwe na dyskrecję. Zamykają się w sobie, gdy zdradzi się ich jakąkolwiek tajemnicę.

 

Jaki czas rozwojowy jest najlepszy?

 

Do około 13 roku życia. Nastolatki coraz mniej mówią o sobie rodzicom szukają kontaktów na zewnątrz rodziny. Gdy zabraknie więzi z domem, dziecko może zwrócić się do jakichś grup aspołecznych (narkomani, sekty, itd.). Jeżeli zaś dziecko wzrasta w przekonaniu, że jego sprawy traktowane są poważnie i partnersko (a nie z pozycji silniejszego), to zachowują zaufanie do rodziców i z trudniejszymi problemami zwrócą się do nich.

 

Oby te słowa, z filmu MARY POPPINS nie stały się naszą rzeczywistością:

 

„... Ma pan tyle rzeczy do zrobienia, że nigdy nie ma pan czasu ... a tym bardziej na to, aby spróbować uszczęśliwić innych. Nie powinien się pan jednak niepokoić, pewnego dnia pańskie dzieci wyfruną, odejdą i pozostanie pan sam ... Wtedy, być może, zda pan sobie sprawę z tego, że się pan mylił”.

 

Źródło: szkolnictwo.pl